Φόβος. Βόμβες. Θάνατος. Ελπίδα. Και το ερώτημα: Πώς θα τελειώσουν όλα;
Η καθημερινή ζωή στον πόλεμο στην Κολωνία της Γερμανίας… τότε! Η καθημερινή ζωή στον πόλεμο στο Χαλέπι της Συρίας… σήμερα!
Τον Αύγουστο του 1944, το κορίτσι από την Κολωνία, η Ursula, κόρη ενός κατασκευαστή από το Köln-Marienburg, αποφάσισε να γράψει τις σκέψεις της για την καταστροφή, τη θλίψη και την απώλεια. Τα δύο από τα τρία αδέλφια της δεν κατάφεραν να επιβιώσουν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το ημερολόγιο της Ursula δημοσιεύεται λοιπόν, σε μια εποχή κατά την οποία και πάλι πέφτουν κάπου μακριά βόμβες εναντίον αμάχων. Κάπου στη Συρία, κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι, πολλοί από αυτούς νέοι, πολλά παιδιά – όπως και η Ursula ήταν ένα παιδί, όταν ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, αφού ήταν μόνο … 11 ετών!
Δραματικές περιγραφές
Εδώ και μερικές εβδομάδες, οι δραματικές περιγραφές της Ursula Brecht, γεννημένη Lindemann, μπορεί να αναζητηθούν στο Διαδίκτυο του Kölner NS-Dokumentationszentrums.
Η πλέον 88χρονη γυναίκα, η οποία ζει στο Essen, παρέδωσε το ημερολόγιό της τον Ιανουάριο του 2015 στον ιστορικό Dr. Martin Rüther. Για το έργο του „Jugend! Deutschland 1918-1945“ (που σημαίνει „Νεολαία! Γερμανία 1918-1945“), ο M. Rüther πήρε συνέντευξη από την ηλικιωμένη κυρία. Τα όσα είπε καθώς και αποσπάσματα από το ημερολόγιό της είναι πλέον διαθέσιμα στο διαδίκτυο.
Την παιδική ηλικία στην Lindenallee
Η Ursula ήταν η μόνη κόρη του πλούσιου ζευγαριού Lindemann. Ο πατέρας της ήταν Διευθύνων Σύμβουλος σε ένα εργοστάσιο στο Frechen ενώ η μητέρα της ήταν σπουδαγμένη κηπουρός. Στη βίλα των γονιών στην Lindenallee και τα τέσσερα παιδιά μεγάλωσαν πολύ καλά: κήπος, νταντά, πιάνο και μια ήρεμη οικογενειακή ζωή!
Το 1936, ξεκίνησαν τα πρώτα γεγονότα – προ-οιωνοί της καταστροφής που θα ακολουθούσε αφού άρχισαν αν διεξάγονται οι πρώτες ασκήσεις συναγερμού στα πλαίσια προετοιμασίας για έναν ενδεχόμενο πόλεμο.
Ο ιστορικός Μ. Rüther περιγράφει:
Τα παιδιά έπρεπε να συγκεντρωθούν στο υπόγειο, να φορέσουν μάσκα οξυγόνου και να μάθουν πως μπορούν να αντιμετωπίσουν μια πιθανή φωτιά.
Η Ursula ήταν τρομοκρατημένη με όλες αυτές τις ασκήσεις. Όταν τη νύχτα περνούσε ένα αεροπλάνο πάνω από το σπίτι της, έμενε κοκαλωμένη στο κρεβάτι της και προσεύχονταν στον Θεό να μην πέσουν βόμβες.
Ο πόλεμος ξεκινάει…
Από το 1940 λοιπόν ξεκίνησαν να πέφτουν οι βόμβες στην ναζιστική Γερμανία. Όμως, μετά το σοκ στον πρώτο συναγερμό η Ursula ξεπέρασε τον αρχικό της φόβο. Όλα τα παιδιά της οικογένειας, σύμφωνα με το Μ. Rüther, υπέκυψαν στην αρχή σε ένα είδος γοητείας του πολέμου. Σε κάθε συναγερμό δεν έψαχναν να προστατευτούν, αλλά έβγαιναν να παρακολουθήσουν, πως φωτίζουν τα εχθρικά αεροπλάνα.
Με τις αεροπορικές επιδρομές τα παιδιά ανακάλυψαν ένα ακόμη, συναρπαστικό χόμπι: τη συλλογή θραυσμάτων. Με πάθος έψαχναν για τα υπολείμματα από τις βομβιστικές επιθέσεις για να ανταλλάξουν τα κομμάτια μεταξύ τους. Κομμάτια βομβών ήταν πιο πολύτιμα από άλλα κομμάτια. Όταν η Ursula ξεκίνησε το ημερολόγιό της, είχε χαθεί όμως πλέον ο “ρομαντισμός” του πολέμου. Όλα τα αδέλφια είχαν μπει στη λογική της άμυνας. Ο μεγαλύτερος, ο αγαπημένος αδελφός της Ursula, έπαθε ζημιά στην καρδιά κατά από μια άσκηση πτήσης και πέθανε το 1943.
Το 1944 η υπέροχη Κολωνία ήταν μέσα σε ερείπια, κάτι που κανείς δεν θα πίστευε ποτέ! Το Γερμανικό Ράιχ δεν μπορούσε να σωθεί πια. Στις 4 Σεπτεμβρίου, έπρεπε να πάει η εντωμεταξύ 16χρονη Ursula στο Monschau στο Eifel, προκειμένου να βοηθήσει στην δημιουργία των στρατιωτικών καταφυγίων. Οι γονείς της ήταν εντελώς εξοργισμένοι και ήθελαν πάση θυσία να την κρατήσουν κοντά τους. Ανησυχούσαν αρκετά για τους δύο γιους και είχαν και τη στενοχώρια για τον ένα χαμένο… Θα ήταν πολύ βαρύ για αυτούς να χάσουν και την Ursula…
Το μέτωπο στο Eifel όπου βρισκόταν ο στρατός των ΗΠΑ, η Ursula το γλίτωσε. Αντ’ αυτού, έπρεπε να πάει σε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών στο Ehrenfeld. Τα αεροπλάνα έκαναν επιθέσεις σε στρατώνες. Η Ursula έγραψε στις 14 Οκτωβρίου:
Γινόταν τρομερές εκρήξεις χωρίς σταματημό (…) Συνέχεια πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον και συνέχεια ακουγόταν χτυπήματα και εκρήξεις. Μυρωδιά καμένου ερχόταν στο υπόγειο και οι γυναίκες έκλαιγαν και εμείς κρατιόμασταν γερά από τα χέρια κουλουριασμένοι και κάθε στιγμή σκεφτόμασταν “τώρα όλα τελείωσαν”…
Η φρίκη του πολέμου βρισκόταν στους δρόμους! Πως ήταν η Venloerstraße… Είδαμε τόσες πολλές φοβερές εικόνες (…) Βρέθηκα κατά μήκος του δακτυλίου, παντού φωτιά, συντρίμμια και απελπισμένοι άνθρωποι! Είδα τραυματίες, νεκρούς! Στο Ubierring με πήρε ένα αυτοκίνητο μέχρι την Marienburger Straße. Ανέβηκα γρήγορα στην Parkstraße και εκεί: οι ακακίες είχαν εξαφανιστεί, παντού κομμάτια και βόμβες στον κήπο. Αλλά το σπίτι είναι ακόμα εκεί! Χτυπούσα με μανία την πόρτα, η οποία ήταν κατεστραμμένη και σπασμένη. Η μαμά μου βγήκε χλωμή… θεέ μου, μια χαρά σε όλη τη δυστυχία!
Στις 15 Οκτωβρίου, γράφει η Ursula:
Τώρα δεν έχουμε και πάλι φυσικό αέριο, νερό και ηλεκτρικό ρεύμα και μάλλον δεν θα ξαναέχουμε τόσο σύντομα. Μετά από κάθε επίθεση λέμε: Πάλι καλά αλλά για πόσο;
Στις 27 Οκτωβρίου γεννιέται μια ελπίδα, αφού έλαβαν δύο επιστολές από τον Hans, μία από τις 2 και και μία από της 13/10:
Ευχαριστούμε το Θεό που είναι καλά! Είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι και ο φαίνεται κόσμος για λίγο πιο ρόδινος. Ελπίζουμε όλοι ότι έχουμε περάσει πλέον τα δυσκολότερα εδώ στην Κολωνία. Όμως, δύο ημέρες αργότερα, και πάλι έγινε μια επίθεση… Οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να φάνε, πουθενά νερό και συνέχεια περνάνε αεροπλάνα. Πώς να προχωρήσει μια τέτοια ζωή;
Όταν η Ursula είχε την ευκαιρία να ακούσει μουσική (Brahms, Beethoven, Mozart) επιστρέφει για λίγο η ευτυχία.
Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, αυτό: Ο Hans είναι εδώ! Τι όμορφα θα είναι τα Χριστούγεννα! Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όμως: Κάτι τρομερό συνέβη… το σπίτι μας καταστράφηκε ολοσχερώς! Ήταν 9:00 μ.μ…
Τα τελευταία χτυπήματα της μοίρας
Από το 1945, υπάρχουν μόνο δέκα ημερολογιακές καταχωρήσεις. Οι Lindemanns παρέμειναν τους τελευταίους μήνες του πολέμου στο υπόγειο του κατεστραμμένου τους σπιτιού. Ο μικρότερος αδελφός Klaus Lindemann πέθανε το 1946 (η οικογένεια ενημερώθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό για την “τύχη” του). Ο νεότερος αδελφός της Ursula είχε υποστεί στο Ανατολικό Μέτωπο σοβαρά κρυοπαγήματα στα πόδια του και κατέληξε λίγο αργότερα. Η Ursula, ο αδελφός της Hans και οι γονείς τους επέζησαν.
Μετά τον πόλεμο
Μετά τον πόλεμο, η Ursula σπούδασε στην Μουσική Ακαδημία της Κολωνίας και έγινε δασκάλα πιάνου. Παντρεύτηκε και έγινε μητέρα τριών γιων. Εκ των υστέρων σκέφτεται η Ursula Brecht, ότι η δύσκολη παιδική ηλικία την έκανε πιο δυνατή για τις μετέπειτα δυσκολίες της ζωής της αφού είχε μάθει να αγωνίζεται για τους στόχους της και να πολεμά. Ως δασκάλα πιάνου δεν κατάφερε να εργαστεί ποτέ και αργότερα σταμάτησε εντελώς να παίζει και άκουγε μόνο μουσική. Σε ένα ταξίδι στην Αφρική ανακάλυψε και ένα νέο χόμπι που την ικανοποιούσε: τη φωτογραφία! Ευγνωμονεί τους γονείς της σήμερα που -παρά τις στερήσεις στην παιδική της ηλικία – κατάφερε να ανακαλύψει σχετικά νωρίς τα ενδιαφέροντα και ταλέντα της και να τα ακολουθήσει.
Γερμανία: Πολιτικός διχασμός για τις εξαγωγές όπλων σε Σ. Αραβία
Γερμανία: Πώς να επιλέξετε το σωστό μεταφραστή και να αποφύγετε διπλές χρεώσεις
