Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Παράταση της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα- Μέχρι πότε ισχύει;
Από τη μία πλευρά υπάρχει το μεταναστευτικό, η Αμυγδαλέζα, οι άνθρωποι που έρχονται στην Ελλάδα από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες και ο προβληματισμός που συνοδεύει όλες αυτές τις αφίξεις. Ένας προβληματισμός που επικεντρώνεται στο ερώτημα «είναι οι Έλληνες Ρατσιστές;» ή μεταφράζεται σε καμπάνιες κατά του ρατσισμού και τρόπους αντιμετώπισης. Τι συμβαίνει, όμως, στην αντιπέρα όχθη; Από το 2009 και μετά οι νέοι, κυρίως, Έλληνες που έφυγαν στο εξωτερικό ώστε να κάνουν μία νέα αρχή αυξήθηκε σημαντικά.
Μόνο το 2012, σύμφωνα με τη Eurostat, ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 5%, ενώ εκτιμήσεις θέλουν πάνω από 1,4 εκατομμύριο Έλληνες να έχουν εγκαταλείψει τη χώρα μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι γιατροί. Σύμφωνα με στοιχεία του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, τα τελευταία έξι χρόνια, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα πάνω από 7.340 γιατροί.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, πώς αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι του εξωτερικού, οι γηγενείς πληθυσμοί τους Έλληνες μετανάστες. Ο ρατσισμός έρχεται σε πολλές μορφές και δεν περιλαμβάνει πάντοτε σωματική βία ή ακόμα και έντονα λεκτική βία. Μία περίεργη ματιά, μία κίνηση που κρύβει μέσα της έντονα την έννοια της διάκρισης, πράξεις που δηλώνουν ξενοφοβία, χειρονομίες, όλα βρίσκονται κάτω από τον ίδιο παρονομαστή, το ρατσισμό.
Η HuffPost Greece μίλησε με 2 ανθρώπους που ζουν ή έχουν ζήσει στο εξωτερικό, οι οποίοι μας αφηγήθηκαν τις δικές τους μικρές, ιστορίες ρατσισμού, όπως τις βίωσαν στη Γερμανία, κάποιοι επειδή ήταν Έλληνες και άλλοι επειδή ήταν, απλά, μετανάστες.
Μάκης Κονδυλόπουλος- Μόναχο, Γερμανία
Μάρτιος 2012, παίρνω την γυναίκα μου από το χέρι και με πολύ φόβο και πόνο στην καρδιά αφήνω την Ελλάδα, την οικογένεια και τους φίλους μου πίσω. Δεν άντεχα να με κατακρίνουν που έμεινα χωρίς δουλειά «ολόκληρος άντρας». Δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε λεπτό ότι θα αναγκαζόμουν να δανειστώ χρήματα από γνωστούς και φίλους ή να μείνω πάλι σαν έφηβος με τους γονείς μου. Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά οι πρώτες ρατσιστικές συμπεριφορές που αντιμετώπισα έντονα όταν ήρθα στην Γερμανία ήταν από Έλληνες! Ναι, οι συμπατριώτες που υποτίθεται ότι θέλουν να βοηθούν τους Έλληνες που φτάνουν στη Γερμανία κατάφεραν να με κάνουν να νιώθω ένα τίποτα. Μη γνωρίζοντας τη γλώσσα και έχοντας σχεδόν μηδενική εμπειρία από εστιατόρια, μου συμπεριφέρονταν σαν σκυλί. Φώναζαν, απαιτούσαν να μάθεις οτιδήποτε είχε σχέση με τη δουλειά κι αν δεν τα κατάφερνες, σειρά είχαν οι προσβολές. Βλέπεις είχαν στο μυαλό τους ότι μπορούν να σε εκμεταλλεύονται εφόσον δεν έχεις ούτε που να μείνεις, ούτε που να δουλέψεις πέρα από το ελληνικό μαγαζί. Μέναμε σε ένα δωμάτιο 25τμ, κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής και αναγκαζόμασταν να τρώμε αυτά που μας επέτρεπε το αφεντικό. Ήταν ένας Γολγοθάς που μετά από ένα εξάμηνο κατάφερα να ξεπεράσω, αλλά ο ρατσισμός ήρθε και πάλι, αυτή τη φορά από τους Γερμανούς αλλά και τους υπόλοιπους μετανάστες που ήθελαν να μειώσουν την αξιοπρέπεια και την ηθική μου. Ακόμα και σήμερα, 3 χρόνια μετά, νιώθω έρμαιο του ρατσισμού. Καθημερινά στη δουλειά ακούω υβριστικά σχόλια για την καταγωγή μου. Δεν δίνω, πλέον, σημασία σε όλα αυτά τα σχόλια αν και νιώθω μέσα μου απίστευτη οργή και θυμό. Έχοντας ζήσει στο πετσί μου τον ρατσισμό, έχω μάθει να σέβομαι το συνάνθρωπό μου, όποια κι αν είναι η καταγωγή μου, όποιο κουσούρι κι αν έχει, όποια γλώσσα κι αν μιλάει.
Δήμητρα Κεραμιδά- Μόναχο, Γερμανία
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να περιγράψω τα πρώτα συναισθήματα της μετανάστευσης. Μοιάζει με έναν απανωτό βιασμό, όταν μέσα σε δύο μήνες αναγκάζεσαι έτσι ξαφνικά να αφήσεις την οικογένειά σου και τη χώρα σου γιατί, απλά, θέλησαν να σε πετάξουν μία μέρα από τη δουλειά. Εγώ, αρχικά, βρέθηκα 3 χρόνια πριν και έχοντας ως μόνιμο στήριγμά μου τον τότε αρραβωνιαστικό μου, και νυν άντρα μου, εσώκλειστη σε ένα ελληνικό εστιατόριο στο Ντίσελντορφ στην Γερμανία. Μετά από 10 μέρες μας έδιωξαν κακήν κακώς και πήγαμε στο Μόναχο, όπου κάναμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να επιβιώσουμε, να ξεπεράσουμε τη στεναχώρια της απόστασης και, φυσικά, να βρούμε δουλειά. Και είναι πολύ δύσκολο να είσαι μετανάστης, να μην ξέρεις γερμανικά και να ψάχνεις για σπίτι και δουλειά! Εγώ το πάλεψα μόνη μου να μάθω τη γλώσσα γιατί, αν και μιλάω άπταιστα αγγλικά, μου έλεγαν «δεν μιλάμε αγγλικά εδώ». Ακόμα και τώρα με κοιτούν σαν να είμαι εξωγήινη όταν μιλάω γερμανικά. Συνήθως αντιμετωπίζω ρατσισμό επειδή είμαι μετανάστης και όχι επειδή είμαι Ελληνίδα, αν και έχω συναντήσει και τέτοια περιστατικά. Στη δουλειά έχω ακούσει διάφορα όπως ότι οι Έλληνες είμαστε σπάταλοι, χαραμοφάηδες και ότι παρά την οικονομική μας κατάσταση είμαστε απαιτητικοί και αναζητάμε το εύκολο χρήμα. Με εξοργίζει να ακούω τέτοια σχόλια, ειδικά όταν έχω ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ να ορθοποδήσω. Με θυμώνει αφάνταστα που αναγκάστηκα να έρθω στην χώρα που αν και μας χρωστάει και τώρα μας ζητάει κι από πάνω, αλλά πιο πολύ θυμώνω που υπήρξα κι εγώ ρατσίστρια στη χώρα μου, αν και δεν το εκδήλωνα, το ένιωθα. Γι’ αυτό το λόγο, είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και έχουμε όλοι δικαίωμα στη ζωή. Ειδικά τώρα που ετοιμάζομαι να γεννήσω σε μερικούς μήνες, αγχώνομαι αφάνταστα στα το ρατσισμό που ενδεχομένως να αντιμετωπίσει στη γέννα και φοβάμαι για το μέλλον του παιδιού μου. Φοβάμαι μήπως βιώσει αργότερα οποιοδήποτε είδος ρατσισμού.
Φραγκφούρτη: Επίθεση σε περαστικούς κοντά στην πόλη- 4 Τραυματίες
Γερμανία: Πρόστιμο εάν οδηγείτε με Μάσκα- Τι πρέπει να προσέξετε;
